|
| Język | Stolica | Ustrój | Niepodległość |
| arabski, francuski |
Algier |
republika |
5 czerwca 1962 |
| Powierzchnia | Ludność | Jednostka monetarna | Hymn |
| 2,38 mln km2 |
32,53 mln |
dinar algierski (DZD) |
Kassaman |
Algieria (al-Dżaza'ir, Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna - Al-Dżumhurijja al-Dżaza'irijja ad-Dimukratijja asz-Szabijja) - 11 co do wielkości państwo świata położone w północnej Afryce nad Morzem Śródziemnym. Znaczną część obszaru Algierii zajmują pustynie i półpustynie wchodzące w skład Sahary.
Ustrój polityczny: Algieria zgodnie z konstytucją z 19 listopada 1976 (wielokrotnie nowelizowaną) jest republiką, w której głową państwa jest prezydent wybierany w wyborach powszechnych na maksymalnie dwie pięcioletnie kadencje. Prezydent mianuje premiera, który stoi na czele rządu.
Dwuizbowy parlament składa się z izby niższej - Narodowego Zgromadzenia Ludowego oraz izby wyższej - Rady Narodu. W Narodowym Zgromadzeniu Ludowym zasiada 389 deputowanych wybieranych w powszechnych wyborach na 5-letnią kadencję. 1/3 ze 144 członków Rady Narodu jest mianowana przez prezydenta, a 2/3 wybierane przez izbę niższą. Kadencja Rady Narodu wynosi 6 lat, ale konstytucja wymaga, aby połowa składu była wymieniana co 3 lata.
• Podział administracyjny: 48 wilai
• Stolica: Algier 1,6 mln mieszkańców (zespół miejski 3,8 mln)
Geografia: Algieria leży w północnej Afryce nad Morzem Śródziemnym, między Marokiem i Tunezją.
• Granice lądowe: 6343 km: Libia 982 km, Mali 1376 km, Mauretania 463 km, Maroko 1559 km, Niger 956 km, Tunezja 965 km, Sahara Zachodnia 42 km.
Gospodarka: Algieria należy do eksporterów ropy naftowej i gazu ziemnego wydobywanej na Saharze i transportowanej rurociągami do portów: Arziw, Dżidżili i Bidżaja. Ponadto wydobycie fosforytów, cynku, ołowiu, miedzi, węgla kamiennego, soli kamiennej, gipsu, rtęci (4. miejsce na świecie w wydobyciu), uranu i rud żelaza, Elektrownie opalane ropą i gazem; elektrownie atomowe. Przemysł rafineryjny, środków transportu, metalowy, elektroniczny, cementowy i chemiczny; rzemiosło. Uprawa zbóż, oliwek, winorośli, pomarańcz, mandarynek i pomidorów. Hodowla owiec, kóz, wielbłądów, bydła; rybołówstwo. Transport samochodowy i kolejowy; żegluga kabotażowa. Handel z Francją, Włochami, Niemcami, USA, Hiszpanią.
Historia: Rdzenna berberyjska ludność Algierii przez ostatnie 3000 lat przeważnie znajdowała się pod rządami obcych okupantów. Do czasu przybycia Arabów w VIII wieku najważniejszymi z nich byli Fenicjanie (1000 r. p.n.e.) i Rzymianie (200 r. p.n.e.).
Formalnie będąc częścią imperium osmańskiego, wybrzeże Algierii było używane przez piratów jako ich baza. Ten proceder zakończyła francuska inwazja w 1830, po której nastąpiło zajęcie całego kraju zakończone w 1847 roku. W 1881 Algieria została włączona do Francji jako terytorium zamorskie; rozpoczął się masowy napływ osadników francuskich. W 1954 wybuchła zbrojne powstanie - wojna o niepodległość Algierii pod kierownictwem Frontu Wyzwolenia Narodowego (FLN). Sytuacje komplikuje odkrycie w 1956 bogatych złóż ropy naftowej oraz działalność OAS - francuskiej organizacji terrorystycznej, domagającej się zachowania francuskiej władzy. Na mocy układu z Evian Francja (prezydent Charles de Gaulle) uznaje niepodległość Algierii.
W niepodległej Algierii socjalistyczny FLN staje się jedyną legalną partią, a urząd prezydenta obejmuje Ben Bella, a po wojskowym zamachu stanu w 1965 - Huari Bumedien. Algieria nacjonalizuje firmy naftowe i przyłącza się do ruchu państw niezaangażowanych. Po śmierci Bumediena w 1978 urząd prezydenta obejmuje Szadli Bendżedid. Nowa, demokratyczna konstytucja, uchwalona w 1989 roku powoduje chaos polityczny. Olbrzymie poparcie społeczne uzyskuje islamistyczny Islamski Front Ocalenia (FIS), który w 1990 wygrywa wybory komunalne i regionalne. Po wygranej pierwszej turze wyborów parlamentarnych w 1991 dochodzi do reakcji wojska i zwolenników państwa laickiego: FIS zostaje zdelegalizowany, a wybory unieważnione. W latach 90. poprzedniego wieku dochodziło do masakr ludności cywilnej organizowanych przez islamskich fundamentalistów, ale także spowodowanych przez reakcje władz. W styczniu 2000 rozwiązała się Islamska Armia Ocalenia zbrojne skrzydło Islamskiego Frontu Ocalenia (FIS), a jej wielu bojowników poddało się w zamian za amnestię.
Artykuł z Wikipedii, opublikowany na licencji GNU FDL.
Link do oryginalnej wersji/Autorzy hasła.
|
Menu
